Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/362

nie ma w domu, zostawiono sekundantów długą chwilę na dole, w saloniku Luisa, a każdy z lokajów, który się zjawił, coś niezrozumiale wybąknąwszy, nie dając nic dobyć z siebie, odchodził.
 Po dosyć długiem oczekiwaniu, naostatek drzwi się otwarły i wszedł wyelegantowany, nadęty Luis.
 Major z miną jeża rozgniewanego, przedstawił mu się:
 — Major Herman Darmocha, kapitan Siegfrid Szabelski, przysłani jesteśmy przez pana Bogusława Turowskiego, dla pomówienia z panem du Val.
 — Ja służę mu za przyjaciela, rzekł krótko Luis, o co chodzi?
 — O wybór broni, miejsca i czasu, odpowiedział major.
 — Czy pan Bogusław czuje się obrażonym?
 — I wyzwanym, dodał major.
 — Czy pojedynek jest nieuchronnym?
 — O tem nie ma mowy, odparł major.
 — Ale du Val z powodu bardzo pilnego interesu odjechał i nie wróci, aż za... nie wiem w istocie kiedy.
 Darmocha odskoczył.
 — Cóż to? stchórzył? — zawołał, wszak sam wyzywał, wiedział dobrze, iż się to tak skończyć nie może.
 — Uniósł się niepotrzebnie, szepnął wskazując krzesło Luis. Pan major jesteś przyjacielem Bogusława, znasz stosunki nasze, łączy nas z sobą pokrewieństwo. Pojedynek du Vala miałby znaczenie, łatwo fałszywie dające się tłómaczyć, trzeba mu zapobiedz.
 Major palcami na stole zaczął grać marsza, zmarszczył się, pomilczał chwilę.
 — Mości hrabio, rzekł, to sprawa tak dla mnie niezrozumiała, że ja już dalszego traktowania o nią podjąć się nie mogę, kłaniam uniżenie, ale jeźli przypadkiem na gościńcu pan Bogusław strzeli w łeb francuzowi, ja nie będę winien i poświadczę, że był w prawie.