Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/367

się nie zwał de Skalski i nie miał szlachectwa. Wszystko to, pogrzebione, zapomniane.
 — A to podobno lepsze były czasy, szepnął Walter.
 Skalski się obudził — popatrzył przestraszony.
 — Zkądże wy o tem wiecie? Wszak doktór Walter obcy, nieznajomy?
 Walter się uśmiechnął.
 — Dziś, obcy i nieznajomy, rzekł cicho, ale może i nie był zawsze obcym i był kiedyś znajomym.
 Skalski począł mu się przypatrywać, podniósł się, przyglądał długo i znowu opadł na sofę.
 — Nie, nie — bałamuctwo.
 — Smutnie jakoś kończysz swój zawód, mówił Walter zwolna, jak gdyby słowy temi miał zamiar uśpionego i zastygłego wskrzesić, a przecież, cieszyć byś się powinien. Doszedłeś do tego czegoś pragnął, fortunę masz, pochodzenie zatarłeś.
 Skalski się porwał i z energią zawołał: — O tem ani słowa.
 — Nikomu, ani słowa, ale między nami...
 — Nami! ale któż ty jesteś? doktór Walter?
 — Doktór Walter.
 — Czy diabeł? spytał Skalski.
 Z oczów i czoła aptekarza jakby ciążące chmury się obsunęły, drżący wziął go za rękę.
 — Kto ci mówił o tych różnych rzeczach? zapytał, przyznaj mi się.
 — Pewien człowiek, umarły, którego kiedyś dawniej znałem.
 — On kłamał! dodał Skalski żywo, Skalscy są z Sandomirskiego, szlachta podupadła; co dziwnego, szlachta strasznie teraz podupada, ale i się podnosi, to wszystkim wiadomo; mego syna słusznie nazywano w Berlinie: herr baron von Skalski.
 Walter się uśmiechnął i zbliżywszy do ucha, szepnął coś aptekarzowi, który się zerwał równemi nogami z siedzenia, oczy straszliwie otworzył, krzyknął i padł na kanapę, dysząc jakby ze strachu.