Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/368

 — Uspokój się — rzekł Walter, nikt nic nie wié, wszyscy poumierali, dzieci szlachta, ty masz majątek ziemski, a że w mogiłach śpią, ci co z głodu pomarli, o! im tam lepiej, niż tu tobie!
 Skalski nie mówił nic, był jednak niezwyczajnie rozbudzony, a oczy jego szukały w twarzy Waltera jakiegoś śladu podobieństwa, przypomnienia, którego znaleźć nie mogły.
 — Ten umarły przyjaciel pański, rzekł w końcu — plótł bajki niedorzeczne.
 — Być może! smutnie dodał Walter, ja nic nie wiem.
 — I nikt nic nie wie, a mnie... mnie się spać chce, wzdychając dokończył aptekarz.
 — Otrząśnij się z tego snu, zaśniesz tak nim na wieki — odezwał się doktór.
 — No — to dobrze i bądź spokojny, szepnął aptekarz — wszystko skończone, wioska kupiona, apteka zlikwidowana, syn baron, a córka wyjdzie za mąż za doktora Waltera, który ma milion.
 — Jakto, za mnie? spytał doktór.
 — A! otwierając oczy. zawołał Skalski, to waćpan jesteś doktór Walter?
 Znowu przytomność i pamięć znać tracił.
 — Niech się z nią ożeni, przymykając oczy zwolna, jak przez sen mówił dalej aptekarz, to ładna dziewczyna, on stary, nie pożyje długo i zapisze jej wszystko.
 Aptekarz po gwałtownem wzruszeniu już drzemał znowu.
 Wtem szelest sukni jedwabnej i szybki krok w sąsiednim pokoju, oznajmiły przybycie panny Idalii, która zaledwie wróciwszy do domu, dowiedziała się o doktorze i śpieszyła na bojowe swe stanowisko.
 Z podziwieniem zastała ojca na wpół uśpionego, a Waltera, siedzącego nad nim, ze smutną twarzą pełną litości.
 — Ojciec się zdrzemnął.
 — Nie — pani — chory jest.