Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/408

 — Przebyliśmy smutną chwilę, rzekła, ponieśliśmy stratę, ale oprócz niej, wierz pan, boli mnie i to, że naturalnie związek nasz musi być do pewnego czasu odroczony. Jak wam się zdaje? czy potrzebujemy długo czekać?
 Doktór Walter podniósł oczy powoli.
 — Ja nie wiem, rzekł.
 — Mnie się zdaje, że żal po ojcu nie ma żadnego związku ze ślubem, dodała panna, ja całe życie opłakiwać go będę, ale...
 — Ale zwykle, przerwał Walter z niesmakiem, czeka się najmniej pół roku.
 — Pół roku! pół roku! — powtórzyła Idalia, o! to długo.
 Walter milczał, chwilę stał pogrążony w dumaniu.
 — Właśnie chciałem z panią mówić o okoliczności, która jest z tem w związku...
 — Cóż takiego? — spytała zbliżając się Idalia.
 — Będzie to przykre dla mnie ze wszech miar wyznanie, później dowiesz się pani o szczegółach, dziś tyle tylko powiedzieć jej mogę, że dla wyjaśnienia mego położenia, dla tego właśnie, ażeby ślub nasz był ważnym, muszę jechać do Warszawy i skończyć tam dawną, przykrą, zagrażającą mi sprawę!
 — Sprawę, zagrażającą wam? — zawołała Idalia, sprawę, w sądzie może?
 — O tem pani dowiesz się później... chmurno rzekł Walter.
 — Ale jabym powinna teraz wiedzieć już, dziś wszystko, co się pana tycze! — przerwała Idalia.
 — A jeźli to być nie może? — zapytał Walter.
 Idalia, która się była posunęła za daleko, ulękła się teraz, aby dylemmat postawiony nie zmusił ją do wyboru tego, czego wcale sobie nie życzyła.
 — Jeźli to być nie może, cichszym odpowiedziała głosem, ponieważ ja zupełnie wierzę i ufam panu, więc nie będę natrętną.
 Walter spojrzał.