Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/422

 Bogunio się śmiać zaczął. — Ja! żebym ja się ożenił i to jeszcze ze starą panną, a niechżeby mnie!!
 — Daj już pokój, tylko nie klnij — któż to są ci panowie?
 — E! ojcze! to do spowiedzi niepotrzebne, dosyć, że uczciwi ludzie i katolicy, a tymczasem nie chodzi nawet o dwa śluby, ale o jeden tylko.
 — A drugi?
 — Drugi chyba później, bo jedna z nich litując się stanu ojca nieszczęśliwego, odejść go nie chce nawet dla swobody.
 — To poczciwa córka! niech jej Bóg błogosławi — zawołał wikary.
 Szkoda panien, no — ale co robić? co robić, kiedy nie można?
 — E! co to ojcze, nie można! osoby znane, okoliczności znane, w sumieniu możecie być spokojni. A lepiej-że będzie gdy uciekną i bez ślubu żyć zostaną zmuszeni.
 — A fa! a fe! grzech śmiertelny! o tem ani mów, uchowaj Boże.
 — Jeśliby byli zmuszeni.
 — Co ich może zmuszać do występku?
 — Kiedy w duszy sobie wiarę poprzysięgają.
 — No! no! nie rozumuj! daj pokój! odparł wikary, co się nie godzi, to się w żadnym razie nie godzi.
 Bogunio wstał, wikary spojrzał nań.
 — Siedziałbyś, rzekł — czego się śpieszysz?
 — Kiedy tu nic nie wskóram! szepnął Bogunio.
 — Bo żeby przynajmniej byli ubodzy! zawołał wikary — gdyby w takich okolicznościach dał się ślub, nikt by nie posądził o przedajność, a to jeszcze na biedę, panna ogromnie majętna.
 — A mój ojcze — począł żywo Bogunio — już kiedy na to schodzi cała rzecz, przyznam się, że skrupułu nierozumiem, bo jest czystym egoizmem. Mają oni więc pokutować za to, że jegomość lękasz się być posądzonym? a któż by to śmiał was o chciwość obmówić?