Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/423

 — Nie paplaj! nie paplaj, przerwał wikary — dość już tego — nie można.
 I głową potrząsł.
 Bogunio wstał i znowu zabierał się do wyjścia.
 — Czego się śpieszysz? przerwał ksiądz wikary. Kara Boża z tą młodzieżą, jak im wszystko pilno, urwij, podaj, łap, cap, aby prędzej.
 — Ale pocóż będę księdza dobrodzieja nudził nadaremnie?
 — Żeby uboga dziewczyna była w takiem położeniu, nie wahałbym się, dalipan dałbym ślub, ale tu... ale tu... To będzie skandal, hałas, rozgłos, Turowscy niebo i ziemię poruszą.
 — Zmilczą — odezwał się Bogunio.
 — A ślub będzie nieważny w dodatku.
 — W obliczu kościoła?
 — E! cicho byś był! co mnie uczyć będziesz. Cicho byś był.
 — A któż narzeczony?
 Tu Bogunio się zawahał mocno, spojrzał na księdza.
 — Czy koniecznie mam powiedzieć? mój przyjaciel, człowiek młody.
 — Co mi po głowie chodzi, a nuż to waćpan w takim razie jeszcze i pokrewieństwo w dodatku.
 — Klnę się, że nie ja.
 — No któż? sub sigillo.
 Gość zbliżył się do ucha wikaremu i poszepnął mu nazwisko, ksiądz aż odskoczył i przeżegnał się.
 — Co! on? a to jakim sposobem? on?
 — Podobał się.
 — Gdzie się poznał?
 — Nie wiem.
 — Wybór nieszczególny, rzekł wikary — ale spiritus fiat ubi vult, a miłość od tego spirytusu jest jeszcze swobodniejsza. To furfant, dodał wikary, ja go nie lubię, ma się za wielkiego człowieka dla tego, że wierszydła klei, a próżny, a nadęty i do niczego.
 — Ale talent ma niepospolity, no...