Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/425

 Bogunio był tak uradowany, iż mało mu do nóg nie padł, a potem począł go ściskać i chwyciwszy w objęcia, chciał walca z nim po probostwie tańcować.
 — O! o! o! oszalał! zawołał ksiądz wikary, no! patrzcież go! waryat... osoba duchowna...
 — Jesteś świętym człowiekiem, w uniesieniu zawołał Bogunio.
 — Stój! stój! są jeszcze inne warunki, o których o mało nie zapomniałem, pod grzechem śmiertelnym obowiązuję, by oboje odbyli spowiedź wprzódy, powtóre, kiedyż to ma być?
 — Dzień jeszcze niewiadomy.
 — Ale musi być naznaczony.
 — Damy wiedzieć.
 — A pora jaka?
 — Naturalnie w nocy i przy drzwiach zamkniętych. Zaraz potem oboje wyjadą pocztą do Warszawy.
 — Mniej więcej kiedy to będzie?
 — W tych dniach.
 — Z rana należy mi dać znać — rzekł wikary.
 — Z rana tego dnia, aby i nie pisać, i nie jeździć i na ludzkie języki nie zdawać rzeczy, przyślę jegomość dobrodziejowi zwierzynę, to będzie znak umówiony.
 Wikary głową pokiwał.
 — Oj! wy! puste głowy! puste głowy! nigdy pono nie będziecie mieć rozumu i powagi.
 — Ojcze, jak posiwiejemy.
 — Ale takie jak wasza głowy, pono...
 — Ni łysieją, ni siwieją! rozśmiał się Bogunio. Stopy całuję i uciekam, bo roboty mam ogrom.
 — A to waćpan marszałkujesz?
 Bogunio skłonił się, pocałował go i uciekł.
 Biegł z tą wiadomością szczęśliwą do pani Pauze, ale tam nie znalazł Walka. Zdziwiło go to, począł burczeć i zżymać się, bo miał czekać na niego.
 Schodził ze schodów zły, gdy mu się uśmiechnięta Hanka nadarzyła. Był tej natury poczciwiec, że uśmiechu kobiecego i kieliszka wina, jako żyw nie od-