Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/426

mówił. Choć więc gniewny, przybliżył się do niej i choć Hanka nie była ani bardzo piękną, ani nader dystyngowaną, począł ją draźnić.
 — Co się ty śmiejesz ze mnie, brzydnico, z czarnemi oczami, zawołał — ha?
 — Bo pan szuka pana Luzińskiego i nie znajdzie, a ja wiem gdzie on jest.
 — Wiesz — to mi powiedz!
 — Oho! nie! dopiero by było! nie! nie! a taka śliczna, młodziuśka.
 — Co za śliczna, młodziuśka, przerwał Bogunio — gdzie?
 — Tylko mnie pan nie zdradź — szepnęła Hanka, ale radabym się pomścić na nim, żebyś go tam pan złapał z nią. To taki bałamut, jakiego świat nie widział.
 — No — a ciebie nie zbałamucił?
 — O! mnie... jam nie taka! zawołała Hanka.
 Bogunio aż ramionami ruszył.
 — A kogóż bałamuci?
 — E! co to gadać, lepiej zmilczeć.
 Bogunio podsunął jej rubla i szepnął:
 — Przysięgam ci, że nie powiem nikomu, kogo zbałamucił?
 Dziewczyna ze strachem się obejrzawszy, szepnęła: — On proszę pana, samej jejmości głowę zawrócił i zwodzi ją, bo się nie ożeni.
 — A! spodziewam się! zawołał Bogunio.
 — Widzi pan — a prócz tego, bałamuci trumniarkę.
 — Co? co? kogo?
 — Córkę stolarza co trumny robi. Już jak go tu nie ma, to pewnie tam jest. Niech pan po cichu idzie pod ogród klasztorny. W uliczce, naprzeciw furty, jest sklep trumien; na trumnie siedzi cały dzień dziewczyna; jeźli go tam nie ma nawet w tej chwili, to tylko co nie widać. Oj! będzie jej, będzie tej biednej dziewczynie.
 Bogunio płochy sam, tak dalece tego podwójnego bałamuctwa w miasteczku za złe nie wziął Walko-