Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/428

tę nieszczęśliwą panią Pauze, która z przyczyny zburzonych przez cię humorów na fluksyą choruje i na ostatek wynalazłeś sobie piętnastoletnią niewinność w trumnach dla urozmaicenia tego bankietu.
 Walek chciał to w żart obrócić.
 — Ale to nic nie jest! To dziewczę zabawne bardzo, przypadkiem zaszedłem, no...
 — Pierwszy raz?! spytał szydersko Bogunio.
 — No, pierwszy nie pierwszy.
 — Tak sądzę, odezwał się gość, bo by mi nie wskazano przecie, że tu po całych dniach przesiadujesz.
 Walek się przestraszył. — Kto wskazał?
 — Jakiś żyd faktor w rynku, skłamał Bogunio.
 Luziński pochmurniał.
 — A o pani Pauze i wieczorach z nią spędzanych, gada całe miasteczko.
 — To nic nie jest.
 — Bądź co bądź — przerwał Bogunio, ty wiesz mój kochany, że ja na słodkie grzechy młodości jestem niezmiernie wyrozumiały, ale znowu tak jakoś się kompromitować publicznie w takiej chwili, nie znajduję właściwem.
 — W jakiej chwili? odparł Walek.
 — A no — w wigilią ożenienia.
 — Do tego jeszcze daleko.
 — Otóż właśnie, nie — zawołał przybyły, przybywam ci dać znać, abyś do Wólki zjechał, schował się u mnie i był na moje rozkazy. Iza chce to przyśpieszyć.
 — A ślub? zapytał Walek, ja nie mogę żadnego księdza namówić.
 — Ksiądz już jest, krótko rzekł Bogunio, ty się gotuj, ja wszystko urządzę.
 Luziński uczuł jakby dreszcz przebiegający po ciele, ale zarazem radość wielką i począł gwałtownie ściskać przyjaciela, który stał z miną nieco szyderską.
 — Pozwól sobie parę słów powiedzieć — dodał bardzo seryo Bogusław. Byłem i jestem lekki, używam życia na wszelki sposób, ale — wolnym się czuję, to