Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/451

no silnie, odtrącając rękę Walka, bo się lękał pani Pauze, Bogunio pobiegł do drzwi i otworzył je, w progu stał du Val. Skłonili się sobie.
 — Czem panu służyć mogę? zapytał Bogusław.
 — Hrabianka Iza...
 — Nie ma tu hrabianki Izy, odparł Turowski, przed godziną kuzynka moja wzięła ślub i zmieniła nazwisko, a wizyt nie przyjmuje.
 Du Val stał wryty.
 — Pan służył za drużbę? rzekł szydersko.
 — Tak jest — do usług...
 — Ślub — któż dawał ślub?
 — Ksiądz — krótko odpowiedział Bogusław, w kościele.
 Milcząco stali przeciwko sobie, jakby się wzajem rzucić mieli na siebie.
 — Wszakże mógłbym przynajmniej zobaczyć hrabiankę i jej męża, pana barona?
 — Nie — odpowiedział Bogusław, mówiłem panu, że nie przyjmują.
 — Ale ja muszę z nią mówić! zawołał du Val, wpierając się we drzwi.
 — Panie du Val, wstrzymując go silną ręką, rzekł Turowski, nie róbmy skandalu którego i tak z waszej łaski jest dosyć. Do czego się to przydało. Byłem z innemi świadkiem ślubu, przybyliście za późno, il faut faire bonne mine à mauvais jeu.
 Mówiąc to Bogusław, choć rozgniewany, starał się głosowi swemu nadać jak największą łagodność. — To co byś pan mógł powiedzieć hrabiance i od niej usłyszeć, nie byłoby mu wcale przyjemnem, a do czego to pomoże?
 — Tak, to prawda, odezwał się Francuz, ale by mi lżej na sercu było, gdybym...
 — Gdybyś wykłócił się z kobietą? spytał Bogusław, Francuza!...
 Du Val się zarumienił.
 — Dajesz mi pan słowo honoru, że po ślubie?
 — Słowo honoru, rzekł Turowski.