Strona:PL JI Kraszewski Dzieci wieku.djvu/72

tować się od następstw wieczora, zapraszając wszystkich do siebie.
 To go nieco uspokoiło. Baron korzystając z jego zadumy, żywo zaznajamiał się z pannami, które za okazane im grzeczności, prawdziwie wdzięczne mu były.
 Iza myślała spoglądając nań.
 — A! gdyby którą z nas chciał wziąć sobie!
 Emma mniej śmiała wzdychała po cichu i mówiła w duszy.
 — Możemyż mu się podobać?
 Tym czasem rozmowa ciągle była wielce ożywioną, i ani się spostrzeżono, jak ogród cały obeszli. Hrabina już z okna widziała panny, barona i Luisa razem, piorunowała na syna i wyprawiła du Val’a do ogrodu, aby się starał rozproszyć ich i do pałacu pociągnąć.
 Zdala du Val dał znak garbatemu, że ma mu coś do powiedzenia, cofnęli się na bok.
 — Co to znaczy? zawołał du Val do niego, mama się okropnie gniewa, jakżeście mogli zapoznawać go z pannami?
 — Ja! rzekł Luis podnosząc pięść — ja! macie mnie więc za głupca! ty i matka! Panienki przebieglejsze od nas, nastręczyły się same, umyślnie, bezwstydnie. O mało się nie wściekłem. Miarkuj sobie, że skorzystały z kilku wyrazów i zaprosiły nas na herbatę do siebie.
 — To być nie może — to nigdy być nie może, przerwał Francuz, matka na to nie pozwoli.
 — Więc będzie musiała je prosić do siebie. Trudno nieznajomemu człowiekowi odsłaniać smutne stosunki nasze, — opryskliwie i gorąco ozwał się Luis, idź powiedz o tem matce. Z temi dziewczętami nikt rady nie na, chyba je zamknąć w klasztorze.
 Du Val ramionami ruszył.
 — Hrabina się gniewa.
 — Spodziewam się, we mnie żółć się przelewa, ale o cynizmie ich nie macie wyobrażenia. Przy obcym, niepodobna robić awantury.