Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/123

z Zawilskich, co ją niejako upokarzało — wszakże wstrzymała się.
 Gdy pan Paweł skończył, razem się prawie ozwali oboje:
 — Na wierzbie gruszki! — szepnęła Jejmość.
 — Chwała Bogu, będziecie bogaci! — rzekł pan Antoni.
 — Nie spuszczajcie się na to! — dodała matka.
 — Jakbym widział, że to ich nie minie! — przerwał ojciec i zaraz odwrócił się ruszając ramionami do żony. — Co? Jejmości i to już nie w smak?
 — A jakże mi ma smakować, że się Paweł, zamiast pilnować gospodarstwa, durzy takiemi banialukami?
 — Dla czegóż to Jejmość banialukami zowiesz? — podchwycił ojciec — chyba już znowu mnie na przekorę?
 — Ale panie Antoni, to jasno, że się Kasztelanic ożeni, a jeśli co zapisze komu, to żonie lub zausznikom; tak bywa zawsze. W końcu go jeszcze okradną.
 — Choćby i okradli, juściż ma dwa tysiące dusz, tych mu nie wezmą.
 — Wymogą zapisy.
 — Waćpani chcesz wszystko widzieć najgorzej.
 — Waćpan całe życie bałamuciłeś się niedorzecznościami i takeśmy stracili majątek.
 Nie było dla pana Antoniego dotkliwszej i przykrzejszej wymówki, nad przypisywanie mu straty majątku; porwał się na te słowa jak oparzony, poskoczył, uderzył się w piersi i zawołał:
 — Na rany Chrystusowe! cóżem ja stracił? com stracił? czy Jejmościne kiepskie pięćdziesiąt tysięcy? Zostawiłem dzieciom wieś i mam chleba kawałek na starość, gdybyś mi go Jejmość piołunem nie zaprawiała...
 Nie mogąc dotrwać, Jejmość także powstała, ruszyła ramionami:
 — Ja Waści nie przegadam, zostańcież się sobie z Pawłem; ja jednak miałam iść do Horodniczynej, to pójdę, zejdę ci z oczu, bo z sobą do ładu nie trafim.