Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/159

 Paweł rad, że się tak łatwo wykręcił, uśmiechnął się, przyrzekając w duchu, że nie prędko znowu do Rohoży zawita.
 — Czyż ty nie znasz jeszcze Dziadunia — odpowiedział — i Hieronima.... Jeden traci do ostatka, drugi plecie co mu ślina do gęby przyniesie, a w dodatku oba mnie nie lubią; ale to długoby o tem mówić. — O! ja jeden wiem jak mi Hieronima żal — ale na to rady niema; to człowiek zginiony i dzieci pogubi.
 — Cóż? pije? w karty gra? hula czy próżnuje? wagabundus, kobieciarz, czy co u licha?
 — Właśnie że nic z tego, ale jakiś w tem inkluz, że się go nic nie trzyma. Między nami mówiąc, coś musi być ukrytego.... gdybyś mu miljony dał, to je niewiedzieć jak straci.... wyraźny palec Boży, czy co....
 — Szczerze bo mi go żal — westchnął Kapitan — no! pomyślimy o tem potem; daruj mi Pawle i twoje zdrowie!
 Szampan wystrzelił głośno i główka Tekli ukazała się z za drzwi uchylonych.
 — Oj! kochanie, już butelki!... będzie ci to szkodzić!
 — Spać! spać! — zawołał Rotmistrz — dobranoc!
 W tem pokazała się i pani Generałowa, straszna jak widmo, z rozpuszczonym siwym włosem i okularami w ręku, rezerwowy korpus Tekli.
 — A! co to, to ślicznie!
 — E! i pani tu!
 — A! i ja tu.... nieboszczyk mój mąż....
 — Pił także szampańskie — przerwał Żmura — co jest to jest, a butelkę wysuszym.
 — A wiesz, że ci to na noc szkodzi.
 — Tylko jednę — prosił Żmura — pod słowem!
 — Dosyćby było pół! — odezwała się Generałowa.
 Żmura cierpiał, cierpiał, aż nareszcie wstał i podszedł ku drzwiom.
 — A! idźcież baby do trzysta djabłów! — krzyknął — bo was powypędzać każę!