Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/231

 — Chwała Bogu wrócił! — szydersko szepnął Kasztelanic. I Paweł?
 — I Pan Paweł jest....
 — Co do nogi widzę, muszą być wszyscy; a tenże Pan Hieronim, co to go jeszcze nie znam?
 — Niema go Jaśnie panie.
 — No! to choć żona być musi?
 — I jej niema!
 — Zapewne złemi końmi się wloką, to się przypóźnili — ale nie chybią.
 — Ludzie Pawła mówili słyszę, że nie będą.... bom się o każdego dowiadywał.
 Stary tylko głową pokiwał.
 — A Dziadunio znalazł się?
 — O! ten jest od rana.....
 — No! ten ich zabawi przysłowiami. — Życie swoim trybem, tylko Karasiński obiad niech przerobi, niech sobie co chce z nim uczyni, ale żeby mi było o mojej godzinie, punkt! jak zawsze.
 To powiedziawszy starzec zagryzł wargi i głęboko się zamyślił, twarz jego malowała gniew wewnętrzny, niecierpliwość i chorobliwe rozdrażnienie. Pokaszliwał, spluwał, bacznie poglądając na każde splunięcie, i siedział tak pilnując godzin w swoim pokoju, a dziedziniec huczał od powozów, i dom cały, oficyny, zajmowali już przybyli goście.
 Spójrzmy i na nich.
 Towarzystwo zebrane w salonie Kasztelanica tem szczególniej uderzało, że je składały rzadko do siebie zbliżające się żywioły, z różnych społeczeństwa szeregów pochodzące, które tu myśl jedna (z małym wyjątkiem ) i związek krwi ściągnęły.
 Od Sobockiego począwszy, który na sobie nosił niezatarte piętno swego pochodzenia, wychowania i obyczajów klassy do której należał; od Sobockiego w którym łatwo poznać było urzędnika co od swego stołu i pióra prosto wlecze się do cukierni i szynczków, a od hulanki do papierów — przez ile to stopni przejść trzeba było, żeby dojść do pana Augusta, do Piotra,