Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/388

 — A miałżeś pan je kiedy? — spytała pani Tryze.
 — O! już żarty!
 — Dowiedziona rzecz, że na noc żarty niewinne robią skutek chłodzący i lekko narkotyczny! — żywo śmiejąc się odpowiedziała kobieta.
 — Nie na mnie przynajmniej! — chmurno rzekł stary.
 — Pan je lubisz, gdy sam szafujesz niemi, nieprawdaż? nie cierpisz gdy drudzy?
 — To być może; nie taję się z tem, że jestem egoistą, gdy drudzy lubią grać komedję poświęceń...
 — Nie biorę tego do siebie — przerwała pani Tryze, — wszak nigdy nie mówię o poświęceniach? nieprawdaż?
 — I poświęcić się też nie chcesz?
 — Nie mam wielkiej ochoty, przynajmniej w tej chwili.
 — No! tylko rączkę, tylko raz rączkę pocałować! — prosił Kasztelanic.
 — Nie warto tego, nie warto! to ręka sługi!
 — Warta berła!
 — Chcesz mnie pan wziąć pochlebstwem? przestrzegam, że się to nie uda. Tylem ich w życiu słyszała, że na mnie najmniejszego skutku nie robią.
 — A cóż na pani robi skutek?
 — Naturalnie młodość i miłość! wdzięk i uczucie!
 Kasztelanic się zachmurzył.
 — A więcej? — dodał.
 — Doprawdy, chyba nic.
 — Nic, nic?
 — Nawet to co wszystkich ludzi pociąga? złoto, mienie... dary...
 Pani Tryze spojrzała figlarnie, zalotnie w same oczy starcowi, aż zadrżał, pomyślała niby uważnie, jak gdyby sama siebie jeszcze nie znając badała i powoli odezwała się:
 — Złoto! dary! masz-że pan tyle złota żeby kupić serce?