Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/392

instynktowo pochwycony zapewne w chwili zgonu, ale palce trzymały silnie.... Jaś rozdjął je oburącz chwyciwszy i nie bez wstrętu wyrwał zimne żelazo, które zaraz schował skrzętnie.
 Obejrzał się potem po pokoju, jak gdyby szukał co chwycić jeszcze, gdy Puślikowski odezwał się z zimną krwią doświadczonego:
 — Nieboszczyka potrzeba wynieść gdzieindziej, a pokoje opieczętować...
 — Opieczętować? — spytał Jaś z rodzajem obłąkania.
 — Tak jest przy świadkach; inaczej wszyscy odpowiedzialni być mogą, jeśli co zginie.
 Jaś zamyślił się, chciał zaraz iść do pokoju zamkniętego i chwycić z niego co było można. Posunął się krokiem ku drzwiom.
 — Dokąd to? proszę pana? — spytał Puślikowski.
 — A tobie co do tego? — odparł dumnie młody chłopiec.
 — Mnie? — prostując się rzekł sługa — mnie najbardziej do tego, żeby wszystko było w całości i nie tknięte, bo sługę najprędzej posądzą, a mnie moja poczciwa sława droga!
 — Ale ja jestem dziedzicem...
 — To być może — odparł pokornie ale stale Puślikowski — więc, panu wszystko jedno, dziś czy jutro objąć...
 — Co to jest? — ofuknął się Jaś — ty mi myślisz prawa tu przepisywać?
 — Prawo nie ja przepisuję — rzekł powolnie niezmięszany kamerdyner — prawo jest samo sobą, a że pan go nie znasz... to nie jego wina... to się z wiekiem nabywa.
 Po chwili zastanowienia Jaś odstąpił ode drzwi, rozkazał wynosić ciało stryja i zapowiedział, że opieczętują jego pokoje.
 Ludzie przyszli, martwe zwłoki w pobliskiej sali złożone zostały, a Puślikowski, nie spuszczając z oka