Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/56

 — Mnie, Jaśnie Panie, sumienie.
 — A a a! sumienie! sumienie! — szydersko, powoli powtórzył pan. — Cóż tam Jaś? — spytał po chwili.
 — Pan Jan dziś coś długo spał, bo wczoraj długo po ogrodzie się przechadzał, a potem czytał jeszcze.
 — Co? pewnie odkradzioną u mnie książkę? — rzekł uśmiechając się stary.... — o! łajdak!
 — Niewiem co czytał.
 — Kształci się, z przekąsem rzekł stary, stawiając filiżankę i ocierając usta. — Jakże tam zdrowie panny Anieli?
 — Nie widziałem jej.
 — Humor czy lepszy jak wczoraj?
 — Wątpię, ma ona swoje zmartwienia.
 — Zmartwienia te są dla mnie tylko, nie dla niej — odparł sucho Kasztelanic; — wywozi je na targ daremnie, ja za to nie zapłacę. Ja to dawno znam: więcej u mnie dobrym humorem i wesołą twarzą zyskać można.
 Termiński zagryzł usta.
 — A co tam nowego?
 — Pani Hieronimowa chce wyjeżdżać.
 — A! już! no, to kazać zaprzęgać! — śmiejąc rzekł Kasztelanic. — Nudzi mnie baba ze swoim słodkim uśmieszkiem piętnastoletnim.... to anachronizm.
 — Nie wiem co to jest, że tak się nagle wybrała — rzekł Termiński — ale posądzam pana Samuela, że to jej poradzić musiał. Zdaje się, że daleko dłużej zabawić myślała, choć ludzie jej psykali od dawna.... ale wczoraj długo z sobą wieczorem się naradzali, szeptali, rozprawiali chodząc po dziedzińcu, zapewne, żeby ich kto nie podsłuchał.... i dziś poczęła się wybierać.
 Kasztelanic z zadowolnieniem uśmiechnął się do siebie.
 — Prosiła mnie czyby nie mogła wcześniej Jaśnie Pana pożegnać.