Strona:PL JI Kraszewski Interesa familijne.djvu/61

 — Pan jesteś nielitościwy i bez serca! — zawołała tragicznie — chcesz by ci każdy poświęcał wszystko, nawet swoje najtajemniejsze uczucia; posądzasz nawet smutek!
 — Posądzam! tak! posądzam! — rzekł Kasztelanic — bo ludzi znam, a kobiety jeszcze lepiej niż mężczyzn....
 Wzgardliwie się uśmiechnęła panna Aniela.
 — Co? — nie? — spytał Kasztelanic.
 — Nie będę się panu sprzeciwiać....
 — Pozwalam, sprzeciwiaj się; godzina dziesiąta, można, nic mi to już nie zaszkodzi — rzekł flegmatycznie starzec.
 Ruszyła ramionami kobieta i popędliwie odezwała się:
 — Pan nie znasz nikogo, a najmniej kobiety! Chcesz naprzykład wesołości od kogoś co jak ja, nieszczęściem wtrącony został w najohydniejsze położenie. Ja mam czucie, mam serce! mam wstyd! ja się krwawemi łzami codzień zalewam za gorzki mój chleba kawałek, a pan mi się każesz uśmiechać!
 — Dość to ładnie powiedziano, ale rzecz znajoma — odparł Kasztelanic — rozumiem: trzebaby czemś ten chleba kawałek osłodzić.
 — Pan mnie nigdy nie zrozumiesz? a posądzasz ohydnie!
 — Mówię prawdę? hę? wszak tak? — Ale cóż chcesz więcej! W testamencie będziesz miała dowód mej wdzięczności i pamięci.
 — Ja wprzódy umrę — smutnie odpowiedziała Aniela.
 — Nie wiem, ale na wyprzódki w tej rzeczy nie spieszę, — jeśli chcesz — ja się o pierwszeństwo nie myślę ubiegać.
 — Umrę, a raczej — dodała z bystrym rzutem oka — odmienię to życie — pójdę ztąd!
 Kasztelanic spojrzał na nią z uśmiechem niedowiarstwa.
 — Rozmyślisz się i nie zrobisz tego — rzekł złośliwie — straciłabyś swoje zasługi.