Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1064

64

wytłómaczył, jak go zawsze wykłada namiętność.
 — Więc pozwalasz mi pani bym....
 — A! mój Boże! najprostsza rzecz w świecie, na cóż mamy wiedziéć czém są rodzice, ja przynajmniéj.
 — Niegodziwy! próbuje mnie, — dodała w myśli, — ale to być nie może! syn propinatora, to nie podobna. I dodała głośno:
 — Panie Adolfie, ja chcę, ja proszę, ja rozkazuję byś był u moich rodziców, nie daléj jak jutro.
 — Będę posłuszny, — odparł Adolf z rozjaśnioném czołem.
 Cypcunia tymczasem pilnie przypatrywała się grzybom, przyszedł piesek i prezesa wywrócił, gdy Elwira wstała i poczęły się przechadzać.
 Reszta rozmowy była dotkaniem pierwszego jéj wątku, a im Adolf szczerzéj, otwarciéj spowiadał się z przeszłości, tém Elwira uparciéj w duszy powtarzała sobie:
 — A! jakże udaje! o co za niegodziwy kłamca, ale mnie nie złapie.