Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1103

103

 — I z nią rzeczy! — dodał Kirkuć kiwając głową.
 — I pieniądze?
 — Jakie pieniądze? — zapytał p. Mateusz naiwnie.
 — Przecież były w szufladzie?
 — O tém nie wiem, — odparł Kirkuć, — znasz moją sumienność, nie chciałem tknąć niczego.... rzeczy jak były w komodzie, nie wchodząc w rozbiór, kazałem przy sobie pozawiązywać i popieczętowane... oddałem.
 — I popieczętowane przepadły! — rzekł kapitan z westchnieniem.
 — Tak jest! popieczętowane! — dodał sam nie wiedząc co mówi Kirkuć, — niestety! popieczętowane....
 — Ale żebyś ty się tam nie dowąchał pieniędzy?....
 Spojrzeli sobie w oczy, Kirkuć znowu się jakoś zakrztusił i głową potrząsł tylko.
 — No! co z woza spadło to i przepadło! — wykrzyknął kapitan, — ależ papiery?
 — Papiery? są u mnie.... — wybąknął Kirkuć, — o! papiery są całe! i począł pokaszliwać.