Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1151

151

ki, aby sobie głowy i piersi nie rozbiło idąc po świecie.
 — Wujenka powinnabyś być mi tą ochmistrzynią! mentorką!
 — Na długo? — zapytała pani Palmer. — Wychodząc odemnie, ręczę, zapomnisz o tém coś mówił.
 — Tak płochy znowu nie jestem.
 — Istotnie, potrzebowałbyś czułego, macierzyńskiego oka, aby cię od niebezpieczeństw grożących uchronić, ale młodzi rzadko słuchają starych.
 — Starych? — podchwycił śmiejąc się Hunter.
 — O! ja jestem bardzo stara! — z westchnieniem dodała jenerałowa.
 — Nie wierzę.
 — Przekonasz się....
 — Tém lepiéj dla mnie, tulę się więc śmieléj pod macierzyńskie jéj skrzydła.
 Jenerałowa znowu zmierzyła go niedowierzającym wzrokiem, który razem zdawał się wyzywać. W ciągu całéj rozmowy, postać jéj wyrażała umyślną sprzeczność ze słowy, któ-