Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1175

175

kiéjś tam niby sieroty, kto ją wie co za jedna.
 — Ani słowa więcéj, panie Michale! — przerwał groźnie Teoś.
 — Co to, zabronisz mi mówić?
 — Proszę, bo czuje, że obelgi w dodatku do nieludzkości nie zniosę.
 Drzemlik się porwał.
 — Co to jest? nie zniesiesz WPan? więc cóż mi zrobisz?
 Teoś pomiarkował się nagle.
 — Nic panu nie zrobię, — rzekł, — bo zemsta nie jest w moim charakterze, ale ponieważ raz przekonywam się stanowczo kim jesteś, rozstaniemy się jutro.
 To mówiąc ukłonił się.
 — Kim jestem! kim jestem! — zaczął krzyczéć Michał, — co to znaczy kim jestem? proszę mi się z tego natychmiast wytłumaczyć!
 — Jesteś WPan człowiekiem bez serca, — rzekł Teoś poważnie i zimno, — bądź mi zdrów.
 Wymówiwszy te słowa i nie czekając więcéj, wzruszony wybiegł przez pierwszy pokój.
 Aniela, która nieco podsłuchiwać musiała,