Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1200

200

ny, czerwony od wstydu, oglądający się po za siebie, jakoś wynalazł kapitana.
 — Wszystko pójdzie jak najlepiéj, — rzekł mu Pluta, — zaproś pan te panie obie do Roskoszowa do siebie.
 — Czy pojadą?
 — Muszą, ja w tém; reszta od pana barona zależy, ale panią Adolfinę ująć potrzeba i miodem posmarować.
 Baron kiwnął głową tylko.
 — Teraz pozwoli mi pan, przedstawić mu moje położenie.
 Dunder odsunął się i skrzywił, dobył z pularesu znać przygotowaną kwotę, ukłonił się i jakby go kto gonił, uciekł zaraz.
 Pluta schował do kieszeni papiery przeliczywszy je, znalazł datek nader skromnym, i ruszył ramionami.
 — Niech sobie robi co chce, daléj się w to wdawać nie myślę, jest skąpy, niech dwa razy płaci. Gadać nie chce, damy mu pokój, z niego nigdy nic wielkiego wyciągnąć się nie spodziewałem. Jak sobie pościele, tak się wyśpi.
 Nim się Pluta z sobą rozmówił i ruszył