Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1248

34

skakując ku niéj żywo, ale bez wielkiego wzruszenia spytała córka.
 — A! coś okropnego!.... a! to mnie zabije na cały dzień. Wystaw sobie, ten człowiek, który tam jest, wszedł z butami, a! uderzyło mnie, jakiś zapach! Jak to można wpuszczać takich ludzi do porządnego domu?
 Adolf, który stał przy niéj, pobladł jak ściana, oczy mu zapłonęły i wargi się zatrzęsły.
 — A! Feliks, który mi daje wejść i nie przestrzega!
 Narębski wszedł na to śmiejąc się trochę, choć ukrywając uśmiech szyderski, Adolf zwrócił się ku niemu niespokojny.
 — Cóż się stało pani? — spytał.
 — A! zaszedł ją zapach butów kozłowych! — zawołał pan Feliks, — i zrobiła mi historją. Żal mi tego starego, który tak był zmięszany, że się aż rozpłakał.
 Na te słowa Adolf wyprostował się jak struna.
 — Jakto? — zawołał, — rozpłakał się?
 To zapytanie rzucił tak dziwnym głosem,