Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1273

59

ko zatrzymać od hałasu, bo ten się na nic nie przyda.
 Drzemlik trzasnął mocno drzwiami i wyszedł.
 Teoś bardzo cierpliwie przesiedział dzień cały za stołem. Nad wieczorem pan Michał powrócił, ale z widoczną zmianą na twarzy. Jak wszyscy ludzie poczuwający się do winy, którzyby przeskoczyć ją chcieli równemi nogami, nie śmiejąc dotykać drażliwego przedmiotu, wszedł niby w dobrym humorze, podśpiewując przywitał się z Teosiem i usiłował obojętną zawiązać rozmowę.
 — Ależ to wiatr! — rzekł zdejmując płaszcz, — ależ dmie!
 Teoś milczał.
 — I taki kurz niesie, — dodał znowu nie odbierając odpowiedzi, na którą i teraz próżno czekał.
 — Widział pan pogrzeb pani radczynéj, który tędy przechodził? wspaniały? — zapytał wyczekawszy.
 — Nie, — rzekł krótko Muszyński.
 Drzemlik począł śpiewać, ale głos miał fał-