Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1274

60

szywy i brakło mu zwyczaju, nie był w stanie wlazł kotka całego zanucić, prędko więc przestać musiał.
 — No! uparty! — powtarzał w duchu.
 Przystąpił niby do opatrywania na półkach, potém się odwrócił do Muszyńskiego.
 — No? co? jeszcze się waćpan na mnie gniewasz? — zawołał.
 — Ja? bynajmniéj.
 — I myślisz mnie porzucić?
 — Muszę, — odpowiedział Teoś.
 — Wstydźże się waćpan, — rzekł księgarz powoli, — jest tu czego się kłócić i zrywać? po co to? dla czego? obaśmy podobno byli za gorący, no! to kwita i dajmy już temu pokój.
 — Chętnie uznaję, że tam i moja wina być mogła.
 — A widzisz! — wrzucił Drzemlik.
 — Ale niemniéj postanowiłem sobie innego chleba szukać.
 — Uparty to uparty! — ruszając ramionami rzekł księgarz, — a cóż poczniesz?
 — Sam jeszcze nie wiem, czegoś sobie szukać potrzeba.