Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1275

61

 — I niewdzięczny, — dorzucił pan Michał rozczulając się. — Waćpan nie wiész ile ja dla niego miałem serca, jak myślałem nawet aby przyszłość mu zapewnić, ale człowiek zawsze niewdzięcznością zapłacony być musi.
 Teoś zmilczał, skłonił się tylko powoli.
 — Nie zostaniesz więc?
 — Nie mogę, — powtórzył Muszyński, — umiem być wdzięczny, ale o sobie myśléć muszę także.
 Drzemlik pochmurniał i wziął się do przepatrywania książek, ale po chwili postawił świecę na stole.
 — Ażebym dał ostatni dowód zaufania panu memu, — rzekł, — otóż przyjmuję tak wszystko jak jest, nie patrzę nic, kwituję i koniec. Jeszcze miéć będziesz do mnie pretensją? jeszcze powiész, że gbur jestem?
 — Nic nie mówiłem i nie mówię.
 Drzemlik spojrzał na notatkę należności Teosia i żywo począł szukać pieniędzy.
 Kilka dni temu odbierając jakąś sumkę od znajomego żydka z prowincji, który był razem kollektorem loterji, Drzemlik spokuszony