Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1284

70

 — Nie sądzę, — rzekł Narębski, — ale u nas się pewnie ani pocieszysz, ani rozweselisz.
 — To może rozerwę drugich i przydam się na co?
 Feliks smutno spuścił głowę.
 — Trudno, — rzekł, — Elwira zerwała ze swoim pretendentem.
 — A! doprawdy! jakto? on czy ona? cóż było powodem?
 — Ot tak jakoś, nie byli widać dla siebie przeznaczeni, — rzekł Narębski.
 — O! to pojmuję, że tam teraz nie wesoło być musi! — zawołała Mania, — bo Elwira dosyć go podobno lubiła.
 — Nie mówmy o tém, — cicho przerwał pan Feliks.
 — A pan cóżeś porabiał? — spytało dziewczę Teosia, zaczepiając go uśmiechem.
 — Ja? — odpowiedział Muszyński, — uwolniłem się od mojego księgarza i nie mam znowu ani pracy, ani stanu, ani przyszłości, jestem cały na usługi pani. Mogę stać pod jéj oknem, i być wiernym stróżem od baronów,