Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1348

134

 — Doprawdy, ciężko mi to jakoś powiedziéć przychodzi....
 — Ciężko? mnie? staréj i dobréj znajoméj? jakże mnie pan krzywdzisz!.... Mówże śmiało, proszę....
 — Powiem otwarcie.... Zaczynam być niespokojny o Abla Huntera.
 — Jakto? cóż to? dla czego? nierozumiem.
 — Pani go oczarowała! on sobie doprawdy nadto u niéj pozwala.
 — O! zlituj się! krewny! Zresztą, wszak zgodziliśmy się na to, że tak było potrzeba.... dla sprawy....
 — Tak, do pewnego stopnia.... ale....
 — To téż, jest to do pewnego stopnia, — rozśmiała się chłodno kobieta, rzucając nań ukradkiem badające spojrzenie.
 — Ale, czy nie zawiele już tego? czy nie byłoby już dosyć tych czarów, bo młokos może przebrać miarę, może mu się uroić....
 Pani Palmer poczęła się uśmiechać dobrodusznie.
 — O! o! byłżebyś pan o tego dzieciaka zazdrosnym? — odezwała się powoli.