Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1352

138

 — Ale WPan mnie nie rozumiész doprawdy, — kwaśno odezwała się kobieta, — takim ludziom trzeba tą monetą płacić, jaką oni innym dają, trzeba zwlekać, uwodzić, nie drażnić, zbywać, zwłóczyć, nudzić....
 — Więc cóż mu odpowiedziéć? — spytał Pobracki.
 — Że chętniebym mu ofiarowała pomoc, ale teraz nie jestem w stanie — niech poczeka.
 — Ależ on czekać nie może!
 — Będzie musiał; czekając doczekamy się czegokolwiek.... pan wiész bajkę o ośle, którego obowiązano się nauczyć mówić?
 Pobracki zamilkł, jenerałowa sucho i dziwnie śmiać się zaczęła.
 — Nie poznaję pani dobrawdy, — rzekł, — z takim człowiekiem jak kapitan nic się nie zyskuje na zwłoce, nędza go przyprowadzi do ostateczności.
 — A! to niech sobie robi co chce! — odezwała się jenerałowa dosyć obojętnie, — to mi wszystko jedno!....
 Pobracki spojrzał zdziwiony.
 — Albo nie! — dodała, — przyślij mi go