Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1391

177

 — Naturalnie! złośliwy jestem jak człowiek który nie ma racji! — dodał gorzko śmiejąc się Narębski.
 Elwira obrażona zamilkła.
 — Przecież, — rzekła spojrzawszy na nią matka, — nie radabym żeby się to stało mimo twojéj woli, dla Elwiry byłoby to, ja ją znam, nadzwyczaj przykro.
 Feliks zamilkł.
 — Ale papo, doprawdy, baron jest człowiek tak przyzwoity.
 — Jak wszyscy którzy usiłują być niemi, nie wiedząc dobrze co przyzwoitość stanowi. Baron, serce moje, coś przeczuwa, co się dlań nazywa przyzwoitością, omackiem po to sięga i dostępuje z wielkim wysiłkiem tylko śmieszności. Ludzie istotnie przyzwoici, kochana Elwiro, nie starają się o to, by być przyzwoitemi, są niemi jak róża jest różową, bo ją Bóg stworzył różą nie pokrzywą...
 — Ale my dziś z nim nic nie zrobimy, — szepnęła Samuela córce, — laissez donc.
 Zamilkły obie dumnie, Narębski posiedział,