Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1400

186

my do spółki, — zawołał, — ma być strata niech idzie po połowie.
 — Mówiłem panu, że to jest rzecz skończona, rezykowałem, mniejsza o to, drobnostka, odrobię się na czém inném.
 Drzemlik począł cóś śpiewać chodząc, ale w żaden ton przyzwoity trafić nie mógł i odchrząkiwał co chwila coraz zaczynając z innego...
 — Na tych loterjach, — rzekł, — to się zawsze traci, tylko ci wygrywają, co tam te rzeczy sami robią, — wiadomo.
 — Może być, — odpowiedział Muszyński, ale co się stało to się stało.... i basta!
 — Mnie smutno jednak, że to z mojéj przyczyny....
 — O! niechże się pan tém nie frasuje...
 Michał usiadł kwaśny.
 — Sama pora herbaty, — rzekł, — możebyśmy dokąd poszli czy co? do Semadeniego?
 — Chcesz pan? ja nie mam w domu gospodarstwa jeszcze, i chętnie pana zapraszam.
 — Ale nie, to już ja, — rzekł Drzemlik.
 — O! nie!