Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1401

187

 — No! to każdy za siebie zapłaci, — odparł p. Michał, — po niemiecku, to dobra metoda.
 Teoś klucza szukał, gdy Drzemlik wrócił do biletu.
 — Hm! a nuż pan tam co wygrasz? — rzekł, powiadasz, że nie wiesz gdzie bilet, trzebaby go przynajmniéj wyszukać....
 Muszyński pobiegł do stolika, przerzucił papiery, szufladkę, ale nigdzie nie znalazł biletu, nierychło dopiero w bocznéj kieszeni od kamizelki domacał się pomiętego kawałka papiéru.
 Drzemlik żywo rzucił się go oglądać.
 — Proszę pana numer, jaki?
 — 15,684...
 — 15,684! 15,684! wlepiając weń oczy! — powtórzył księgarz i pobladł.... nie chcąc z rąk puścić papiérka.
 — O co panu chodzi? wrócę pieniądze, na stół.
 — Ale dajże mi pokój! — rozśmiał się Teoś, zaczynam myśléć, że doprawdy cóś wygram.... I schował go do kieszeni.
 Wyszli milczący, a że idąc do Semadeniego przechodzić musieli około bióra loterji, któ-