Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/188

180

niezręcznie, zasiadł przy jego stoliku na przekorę.
 — Dziwi cię to? zapytał śmiejąc się i pokazując na siebie.
 — Nie przeczę...
 — A cóż? chodzą po ludziach wypadki... powszechnie tu mówią że otrzymałem sukcessją na Bessarabii...
 Potém nagle zmieniając ton i przechylając się z przesadzoną dla uczynienia przykrości Feliksowi poufałości, szepnął mu na ucho...
 — Ta panienka... maleńka, wiesz, co to z państwem jechała? nie byłby to czasem owoc miłości pańskiéj dla jenerałowéj? hm? Pluta chciał dojść tego, czego się zaledwie domyślał, trzeba wyznać, dosyć trafnie.
 Feliks podniósł głowę z gniewem i przestrachem razem.
 — Co takiego? zapytał...
 — Powiedz lepiéj szczerze, że rozumieć nie chccsz, nie mam pretensji do zaufania i wyznań, ale są rzeczy których się zaprzeć trudno?