Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/195

187

 Pluta, który tylko tego czekał i rosł z ukontentowania, że będzie mógł kogoś na drogę moralności wprowadzić, kiwnął mu głową naśladując pańską minę jego i z krzesła zawołał:
 — Barona Dunder!... a! uniżony sługa!
 — A! — zmrużając oczy rzekł kwaśno Baron, — serviteur! I odwrócił się impertynencko.
 Tego tylko było potrzeba Plucie, który grzecznością czułby się związany, a efrontem ucieszył się jak zdobyczą, rozplątującą mu język.
 — Patrzcie no tego zucha, zawołał, niby mnie nie zna, a przecież doskonale i dawno jeszcze z ojcem jegomości byliśmy znajomi i w stosunkach; nieraz mi sukno sprzedawał i trzeba mu przyznać, że umiał zręcznie małego łokcia używać.
 Wyrzekł to tak głośno, a rumieniec wytrysły na twarz Dundera, tak wymownie poświadczał, że to wziął do siebie, iż nieuchronna zdawała się grozić burza, ale baron umiał być głuchym w potrzebie.