Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/223

215

 — Ja! ja! — ruszając ramionami przerwał mąż, — wszakże nie odzywam się ani słowa!
 — Tak, w téj chwili, chociaż i milczenie bywa znaczącem, ale zwykle, ale zawsze, my nigdy z Elwirką nie mamy słuszności w twojem przekonaniu, tylko ona.
 — Milczę! milczę! — powtórzył mąż ciszéj coraz.
 — Wiem, ale przyznaj się co myślisz? — kończyła uparcie Samuela.
 Feliks już był do ostatka zniecierpliwiony.
 — Przyznaję się, — rzekł wstając, że myślę iż probujecie mojéj cierpliwości, do jakiego téż ona stopnia wytrzymać może! Dajcież mi pokój, ustępuję z placu!
 To mówiąc drzwi zatrzasnął i wyszedł. — Był to jego środek ostateczny i gwałtowny, którego używał rzadko tylko w razach krytycznych. Matka i córka spojrzały po sobie znacząco.
 — Ależ papa w humorze! — zawołała śmiejąc się Elwirka.
 — A moje dziecko! dla mnie to przynajmniéj nie nowina, — rozczulając się nad so-