Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/231

223

spokojna, chciałam wrócić, alem pomyślała potém, że mi się to przywiduje i nieoglądając się, szłam daléj.
 — Jak ten człowiek wygląda? — przerwał niespokojnie Feliks.
 — Tak, już nie młody, trochę przygarbiony.... twarzy się jego nie przypatrywałam, a ubrany był dość dziwnie.
 — Nierozumiem! — zawołał Narębski, — no, ale cóż dalej?
 — Ponieważ dość szybko gonił za mną, zwolniłam kroku, sądząc że spieszy i minie mnie, ale przybliżywszy się, ukłonił mi się dość zgrabnie i stanął...
 Jam się bardzo zmieszała...
 — Za pozwoleniem pani — rzekł, — czy nie mógłbym pomówić z nią chwileczkę?
 — Zemną? — zapytałam zdziwiona.
 — Tak, z panią.
 — Ale ja pana nie znam.
 — To nic, ja panią znam lepiéj niż sądzisz. Wszak pani jesteś od dzieciństwa w domu Narębskich?
 — Tak jest.