Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/29

21

cniejsze od nas we wszystkiém, nieulega najmniejszéj wątpliwości.
 — Dla tego tylko chyba, że mamy wolą, — odparła kobieta.
 A my? — dodał mężczyzna obojętnie...
 — A wy ją bardzo prędko tracicie, mój Feliksie. Jak tylko macie kątek, żonę i spokojny kawałek chleba, wpadacie w jakąś apatją, zastygnienie, obojętność, tak, że gdyby się świat, przewracał, jużbyście nie chcieli wyjrzeć przez okno.
 — Jużby to było za późno! — rzekł p. Feliks.
 — Jak wy się zużywacie! a raczéj jak.. ale cóżto ja mówię!!
 — Samuelko, masz słuszność, kazanie nie w porę! lepiéjby pomyśléc... choćby o herbacie.
 — Prawda, to skuteczniéj wywoła energję i siłę, niż moja homilja?
 P. Feliks ruszył ramionami.
 Rozmowę przerwało nadejście hałaśliwe dyliżansu, panienki pobiegły do okna, wrzawa przed pocztą zrobiła się wielka, podróżni