Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/385

85

 — Elwira ma ten zwyczaj, dla panny wcale nieprzyzwoity!
 — Tak! bo to Elwira! — przerwała żona tupiąc nogą i trzęsąc głową już coraz gwałtowniéj zaczynającą się rozbolewać — gdyby tak spytał kto inny (przycisnęła na tych wyrazach), ktoś ulubiony panu Feliksowi, cieszyłby się dowcipem i trafnością zapytania, ale że to Elwirka...
 — Moja droga! — zawołał uśmierzając gniew Narębski.
 — Tak! nic ci nawet powiedzieć nie można!
 — Owszem wszak słucham w pokorze.
 — Tak! z szyderstwem i obojętnością.
 — A jakże mam słuchać, by się nie domyślała ani szyderstwa ni obojętności?
 Samuela wzięła się oburącz za tę nieszczęsną głowę, porwała z krzesła, i padła na bliską kanapę, okazując, że nerwy jéj były już w stanie spazmatycznym.
 Prawdziwie, — przerywanym odpowiedziała głosem, zdajesz się rozmyślać tylko nad tém jak nas męczyć, a! Boże! a! Boże!