Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/398

98

 Justyn ramionami ruszył.
 — Comme c’est mauvais genre! — szepnął na ucho sąsiadowi, i spostrzegłszy nie bardzo potwierdzającą minę, dodał zaraz głośno.
 — Pułkowniku! gdzież najmniejsze prawdopodobieństwo?
 — No to mówmy o czem innem, — odparł stary wesoło. Co tam słychać?
 — No! najnowsze z nowin o jakich mówią w mieście, najdziwaczniejsza z nowin, najwięcéj obiecująca, to że się pan Baron tu przytomny... żeni — podchwycił Justyn chcąc pochwycić rozmowę.
 Pułkownik podał rękę z uśmiechem obżałowanemu, który dosyć kwaśną zrobił minę i zmierzył Justyna wzrokiem pełnym wyrzutów.
 — O! — spytał, — spodziewam się że z osobą młodą i piękną, inaczéj po cóżby się na starość pętać?
 — Osoba tajemnicą, — dodał Justyn chcąc się poprawić.
 — Panowie, zapewne wiecie tę historją, przerwał Soroka, który nie mógł pominąć