Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/445

145

 — Mój drogi, rzekł wchodząc, przykro mi to niezmiernie, że mnie człowieka szczerze ci życzącego dobrze przywodzisz do ostateczności takim uporem. Przyjacielem mogę się zawsze zdać na coś, a postawiony w konieczności szkodzenia, narobić ci kłopotów. Rozważ proszę i nie przywódź mnie na pokuszenie i do użycia środków, które dla mnie samego są przykre.
 — Rób WPan co się podoba, — rzekł Narębski, — ulegać naciskowi nie chcę, nie mogę, nie powinienem.
 — Więc mam zameldować do pani dobrodziejki? — spytał Pluta.
 Narębski nic nie odpowiedając ruszył ramionami i pogardliwie się odwrócił.
 — Gdybym ci jeszcze dał dzień do upamiętania i namysłu?
 — Otrzymałbyś tęż samą co dziś odpowiedź, — zawołał w gniewie Narębski.
 Kapitan zaczął powoli nakładać rękawiczki, i zaciąwszy usta skierował się ku salonowi.