Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/602

42

o czem nigdyśmy niewiedzieli..... ale to cała historyja.
 — Mów choć połowę, rzekł zaciekawiony kapitan zabierając się do spreparowania drugiéj szklanki groku... mów, bardzo proszę... A też ta matka chyba ma lat sto!
 — No! nie tyle... ale staruszka być musi...
 — Zaczniesz ty kiedy Kirkuć? spytał Pluta.
 — Może lepiéj niech on sam opowie...
 — Mówcie dwóch byle prędzéj! krzyknął kapitan... mnie pilno! na miłość Bożą...
 — Bo to było tak... począł Pętelka.
 — Ale czekaj, ja to krócéj mu opowiem... podchwycił Kirkuć.
 — Kiedy tego to tego! jak chcesz! mów.
 Nie było sposobu wyplątać się z wstępnych kołowań niezręcznych opowiadaczów. Kirkuć pił i płakał trochę z rozczulenia, trochę od trunku, Pętelka zaczynał od tego i kończył na tego.
 Kapitan wrzał.
 Znalezienie pani Jordanowéj napędzało mu myśli różnych do głowy, chciał być sam