Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/624

64

 — Jak żyję cię takim nie widziałam?
 — Jakimże?
 — Niespostrzegłeś nas nawet? nawet Mani, — dodała po cichu.
 — No! byłem zamyślony, — rzekł Narębski, — człowiek ma tyle na głowie!
 Nie chciał powiedziéć — na sercu.
 — Takeś mi się wydał dziwnym?
 — Dajcież mi pokój!
 — I dokądże tak spieszyłeś? — dodała pani Samuela przykładając rękę do głowy na znak wzruszenia mogącego spowodować chorobę, gdy Elwira współcześnie szukała już flaszeczki i oglądała się myśląc o ławce, na którejby trzeźwić było wygodniéj.
 — Ja wcale nie spieszyłem, szedłem, tak sobie... Cóż znowu?
 — Moglibyśmy więc przejść się trochę razem, my co tak rzadko z sobą bywamy! — z westchnieniem pełnem wymówek, dodała pani Narębska.
 Czy rad był lub nie temu wnioskowi żony pan Feliks, nie wiém dobrze, to pewna, że posłuszny podał jéj rękę i przybrał postawę