Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/64

56

modlitwa ukołysać go nie mogła, ani rozum opanować.
 Usiadła nareszcie znowu, spuściła głowę na piersi, zadumała się głęboko i pozostała tak ze zwieszonemi na kolana rękami, aż do cichego wnijścia służącéj, która stanęła w milczeniu zdaleka udając, że coś poprawia i oczekując rozkazów.
 Jenerałowa obudzona szelestem, podniosła głowę, popatrzyła na nią, i z westchnieniem odwróciła się do książki.
 — Pani się jeszcze spać nie położy?
 — Nie, moje dziecko — zawołaj mi proszę cię, — Bzurskiego.
 Bzurskim zwał się ów przyzwoity kamerdyner.
 — Mam tu jeszcze, dodała, jednego ubogiego, z którym widzieć się muszę; nieszczęśliwy to człowiek.... bo upadł ostatecznie — poczekasz WPanna w powozie, póki on nie wyjdzie, wstydziłby się może nieznajoméj..... Trzeba go kazać zawołać, bo tam słyszę, czeka.