Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/677

117

przecież żyjemy w XIX wieku? A podobała ci się?
 — Dosyć.
 — Tylko dosyć? — spytał Kapitan.
 — Z powierzchowności bardzo.
 — A serce ci bije, gdy ją zobaczysz?
 — Trochę!
 — Źle! albo kłamiesz, albo nie wiele to obiecuje. Ale gdybyś nawet był zimny, ona ma słabostkę widoczną, to jéj z oczów patrzy, korzystaj? Nie jesteś przecie tak naiwny żebyś koniecznie chciał żenić się z Heloizą myśli twych i wysuszoną od westchnień kochanką... trochę zażywna żona, spokojna i miłująca, daleko wygodniejsza.
 Podano czekoladę, młody człowiek był pomięszany i roztargniony, milczał uparcie.
 — Chcesz, ja ci dopomogę? — rzekł Pluta.
 — Bardzo jestem wdzięczen, ale...
 — Ale co, boisz się mojéj pomocy? mów śmiało.
 — Może trochę...
 — Pozwólże, nie myślę występować w żadnym charakterze urzędowym, moją rzeczą