Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/689

129

 — A sercem najwięcéj! choć doprawdy ze czterdzieści tysięcy mi zachwycił...
 — Daléj?
 — Daléj, jak widzisz, przywiązałam się do mojego gospodarstwa.
 — Nauczyłaś się oszczędności, jak widzę.
 — Musiałam po tylu stratach.
 Skąpstwo tak tu było widoczne wszędzie, że Pluta nie potrzebował się wysilać, by je odgadnąć, i niem sobie nowy charakter pani Jordanowéj wytłumaczyć.
 Ta cecha nie bardzo była na rękę Plucie, który miał plany swoje, ale przywykły do walki, nie zraził się pierwszą spotkaną przeszkodą — obejrzał się poważnie do koła i kiwając głową dodał:
 — Ale przywykła do życia w gronie przyjaciół i wielbicieli, jakże możesz teraz w téj samotności wytrwać, moja dobrodziejko? to dla mnie rzecz niepojęta.
 — Cóż mam robić! wszyscy mnie opuścili.
 — Tak, musiałaś więc naturalnie opuścić wszystkich wywdzięczając im niewdzięczność. Ale czy ci z tém lepiéj?