Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/747

187

miała... wszak ci ona go kocha jak my, i nikomu nie powie.
 — Ale papla jest... odrzekł pan Bartłomiéj, nie strzyma języka.
 — Toć już wie.
 — Tak, a im go się lepiéj napatrzy i nasłucha, tem jéj gorzéj język świerzbieć będzie.
 — Mój jegomość — proszęż ja jegomości.
 — A no, to jak sobie chcecie.
 — Niechże i ona go zobaczy.
 Poczciwa pani Bartłomiejowa wyjednawszy w ten sposób milczące przyzwolenie na wezwanie Basi, skoczyła ku drzwiom i tak jakoś dokonała to szybko że biedne dziewcze ustąpić się od nich nie miało czasu, znalazła ją więc na gorącym uczynku podsłuchów — ale czegoż serce matki nie wybaczy, uśmiechnęła się i podała Basi rękę.
 Mój Boże — jakże to niepojęte jest serce! Niczego bardziéj może w życiu nie życzyła sobie Basia jak zobaczyć Adolfa i wnijść do tego przybytku w którym on królował, ale