Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/836

56

dziestówkę. Był więc grzeczny, ale zimniejszy niż pierwszym razem, pożegnał się prędko choć go zatrzymywano, i oburzony poleciał do kapitana.
 — A toś mnie wystrychnął! — zawołał wpadając nagle do jego mieszkania.
 — No, cóż tam? — spytał Pluta, — gdzieś był?....
 — Au wdowy!
 — Bez mojéj wiadomości i pozwolenia?
 — Cóżem to ja student czy co? ot to! — obruszył się pan Mateusz, — nie wolno mi już robić co się podoba?
 — A nie wolno, — rzekł sucho kapitan, — bo kto woli swéj nie umie używać, temu się ona odejmuje.
 — Bądźże spokojny, już ja tam drugi raz nie pójdę....
 — Cóż się stało?
 — Ale to trup malowany!
 — Oszalałeś! — uśmiechnął się Kapitan, — kobieta w kwiecie wieku, pączek różany.
 — Odstępuję ci go z największą przyjemnością, — odparł kłaniając się p. Mateusz.