Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/848

68

lubił, paliło go téż, co do niego kapitan mógł pisać, podsunął wiéc list Pobrackiemu.
 — A proszęż cię, — rzekł, — jeśli masz oczy, to mi odczytaj co ten łotr pisze, czego on chce?
 Z zimną krwią p. Oktaw ujął kaligraficzne wypracowanie Kirkucia, i głośno, wyraźnie, z wprawą właściwą tym, co wiele niedorzeczności różnemi charakterami pisanych czytać muszą, — przeczytał wszystko aż do podpisu.
 Zeżga się zżymał, ruszał ramionami z początku, ale że był choć stary, miękki i łatwo dający się uwieść nawet pozorem uczucia, pod koniec widocznie się poruszył i zamilkł.
 — Co plecie! co plecie! — rzekł, — dalipan, niewiedziéć co już myśléć? A był takim łajdakiem.
 Pobracki milczał z usty zaciętemi.
 — Nie znasz go czasem? — spytał wuj.
 — Znam go, — odparł zimno Pobracki i milczał znowu.
 — Cóż ty mówisz?
 — Ja? — rzekł powoli prawnik, — ja? zwy-