Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/849

69

kle o ludziach nic nie mówię, zdanie moje o nich zatrzymuję przy sobie.
 — No! ale zmiłuj się, co o tém powiadasz?
 — Nie umiem sądzić!
 — Ale z jakiéj strony go znasz?
 — Nie będę taił, z najgorszéj.
 Zeżga zamilkł.
 — Ha! — zawołał po chwili, — może się zresztą poprawił! ja jestem tak szparki! mogłem istotnie zgrzeszyć.
 Pobracki się uśmiechnął tylko, Zeżga to postrzegł.
 — Chwalę ci to, — rzekł, że nie łatwo wydajesz sąd o ludziach, ja jestem stare dziecko, ale ze mną możesz być otwartym.
 P. Oktaw milczał długo, jakby się wahał i rozważał w sobie co ma uczynić.
 — Nie wiem, — odezwał się po przerwie, — całéj historji wuja z tym panem, chociaż sądzę, że on, nie kto inny, przyczynił się do jego ruiny.
 — Co tam do ruiny! — wykrzyknął Zeżga, co mi tam ruina! ten człowiek mnie zabił, ten